Kożdego roku zawdy powtarzo sie to samo. Oroz prziłazi podzim, liście lecom z drzew na zola, durś dyszcz leje, wiater wieje. Piździ.

Gryfne som chopy, kiere łażom w bindrach. Ale wiela to łoni sie muszom na gorszyć, bo przeca to ni ma za wygodne, pra. To je tak choby czowiek był durś uwionzany.

Som taki szkorupy na Ślonsku, kierych niy zastompiom żodne inksze. Rozchodzi sie ło bunclok. Łogóry w nim zakiszone bydom ło tysionc razy lepsze niż ty z krauzy.

Wto mo w doma szolka, tyn mo wielki szczyńści. Bo to je coś wiyncyj niż ino noczyni z kierego pije sie kafyj. Łona dowo uciecha z samego picio i rozprowianio.

Futermyloki majom smak Ślonska, ślonskich łodpustów i niydzielnego fajrowanio ze familijom. I choćbyś przeszeł cołki świat, niy znojdziesz lepszego maszketu.

Zawdy bydymy sie wadzić na Ślonsku ło to, jak sie powinno godać na kotlety mielone: karminadle, karbinadle abo jeszcze inkaszyj? A skond sie wziyny?

Jeszcze sie taki na świecie niy narodził, coby wiedzioł, kaj to je to nikaj. Kożdy sie ino pyto: „Kaj idziesz?” a ty ino godosz – nikaj. Som przeca tego niy wiysz.

Dlo jednych frelek glacate chopy som gryfne, dlo inkszych niy, a jeszcze inkszym to je egal. Prowda je tako, że moc glacoków łazi po tyj ziymi, czy momy radzi to czy niy.