Ło tym czamu czytać Dickensa po naszymu, co majom robotnicze osiedla we Londynie do ślonskich familoków i inkszych rzeczach, godalimy z Grzegorzym Kulikiym, kiery przetublikowoł “Opowieść Wigilijno” na ślonsku godka.

Kej ftoś miōł cosik do załatwienio we hauptstadt Berlin, niy musioł starać sie ô to kaj bydzie społ. Rano wsiadoł do cugu, a we wieczōr bōł nazod w doma na Ślōnsku. Jak ftoś mo dzisiej cosik do załatwienio we Warszawie, to niych lepij posznupie w necu za jakimś tonim hotelem.

Kiejby żył w dzisiyjszych czasach Szekspir i łobejrzoł co wynokwiajom Marcin Melon i Jacek Siegmund, to na zicher zaczon by sie uczyć ślonskij godki.

Godajom, że bebok mioł wele pół metra, potargane kudły i ni mioł szłapów, jak ludzie, ino kopyta.

Niy wiycie co robić, a czasu mocie za tela? Niy siedźcie w doma ino wybiercie sie połoglondać pszczyński abo jonkowicki żubry. A nojprzód poczytejcie jak łony se żyjom.

Kożdy z nos szmarowoł sie Niveom, chocioż roz w życiu, pra. Mioł sznita na nodze jak łornył zwłokami. A potym mamulka na ta szłapa klejiła floster. Kożdy tyż zno przeca pasta do zymbisków w tubce. A czy Wy wiycie skond ty rzeczy som?

Bycie łojcym, to ciynżki konsek chleba, ale na wieczór jak sie taki bajtel łośmieje i idzie mu dać kusika, to sie zarozki zapomino o cołkich niywygodach i wykamaniu.