Godajom, że bebok mioł wele pół metra, potargane kudły i ni mioł szłapów, jak ludzie, ino kopyta.

Niy wiycie co robić, a czasu mocie za tela? Niy siedźcie w doma ino wybiercie sie połoglondać pszczyński abo jonkowicki żubry. A nojprzód poczytejcie jak łony se żyjom.

Kożdy z nos szmarowoł sie Niveom, chocioż roz w życiu, pra. Mioł sznita na nodze jak łornył zwłokami. A potym mamulka na ta szłapa klejiła floster. Kożdy tyż zno przeca pasta do zymbisków w tubce. A czy Wy wiycie skond ty rzeczy som?

Bycie łojcym, to ciynżki konsek chleba, ale na wieczór jak sie taki bajtel łośmieje i idzie mu dać kusika, to sie zarozki zapomino o cołkich niywygodach i wykamaniu.

Wlazujesz do kamerlika majsta i co widzisz? Bajzel, niy? Niyprowda, piyknie porozciepowane majzle, bajscangi, bormasziny, cweki, szróbki. I to ino łon wiy kaj co mo, nawet po cimoku!

Kiejby żył w dzisiyjszych czasach Szekspir i łobejrzoł co wynokwiajom Marcin Melon i Jacek Siegmund, to na zicher zaczon by sie uczyć ślonskij godki.