fot. Hanna Wałach

Starkowy szrank

Pamiyntom jak za bajtla sie co napochało, to od łod razu pitało sie do omy i chowało u nij w szranku. Łona ło tym wiedziała, ale mamulce nigdy niy pedziała, kaj żech sie schowoł i tak mi żić niyroz przed poskiym uratowała. Inkszym razym, za starkowym przizwolyniym, posznupołech w tym szranku i znodłech piykne, kolorowe piniondze, co jeszcze Staro Polska pamiyntały. Wzionech je i pospołu z bracikiym zaczli my sie bawić w gyszeft, uciechy przi tym było co niy miara. Roz jak żech tak romplowoł, to potargołech omie kiecka. Starka sie znerwowała, wyciepła mie i tak sie skończyło sznupani w jejij szranku.

Kupowani szranku

Terozki jak se chcymy szrank kupić, to siodomy do auta, jadymy do piyrszego lepszego gyszeftu i wybiyromy se taki, kiery nom je nojbardzij zocny. I jeszcze nom go du dom prziwiezom. Kiedyś tak gibko niy było. Jak babka tyn swój szrank za panny kupowała, to nojprzód musiała autobusym do Pszczyny poranoście kilometrów cisnyć, bo inkszego sklepu we okolicy niy było. A autobusy to wtedy były cołkie ludziskami naciśnione. Jak już se tam w tym sklepie co wybrała (a za wiela to tam tego niy było), to nazod du dom i do somsioda prosić go o pomoc. Tyn furmanka wyrychtowoł i za pora groszy prziwioz tyn szrank pod samo chałpa. Dobrze, że niy był łożarty i niy robił łostudy, bo by starka ni miała kaj łachów chować.

Nojwiynkszy z mebli

Jak bych tak popaczoł na wszyjski meble co mom w doma, to szrank je z nich nojwiynkszy. Skisz tego jak trzeja ściany malować, to momy łostuda, jak go od nich odsunonć, bo je fest ciyżki. A nojśmiyszniejsze je to, że mamulka ni mo kaj chować swoich łoblyczek, bo brakuje już w nim placu.

Drugi życi starych szranków

Moc ludzi, jak im sie stary szrank zmierznie, to go wyciepujom na hasiok abo ciupiom na patyki do pieca. Dyć to je gupota! Pora miesiyncy do zadku łoglondołech we telewizorze taki program, co w nim odnowiali roztomajte stare meble i sprzedowali potym niykiyre z nich za ciyżki piniondz! Tela, że z tym je roboty a roboty. Trzeja wytruć chroboki, zdropać popynkano farba, wymiynić zaruściałe zawiasy no i na koniec na nowo pomalować. Ale wierzcie mi – werci sie. Nic tak niy raduje, jak prziwrócyni do życio rodzinnej pamiontki.