fot. Sebastian Bergmann

Ponbóczek znaczy po polsku Pan Bóg.

To je słowo swojski, łoswojone. Niy pasuje, coby go godać na darymnica. To nasz Ponbóczek, to je wtoś bliski, my mu przajymy. Mogymy mu ło wszystkim pedzieć. Jak momy jaki sromoty, to wdycki do Niego rzykomy. Jak momy jako uciecha, tyż sie śnim tym dzielymy.

Słowo Pon używało sie niy za czynsto, ino w nojwyższyj hierarchii: pon król, pon cysorz, pon ksiondz. Aże Bóg je tym nojwyższym, to je Ponbóczek.

Ponbóczek w godce śląskij zawojowoł sfera sakralno, jak ło Ponu Bogu niy godo sie inaczyj jak Ponbóczek. Łon jest pedziany zdrobniale. No ale jak tu do kogoś wto je wszechmogoncy godać tak zdrobniale? Czy to godani niy je nadużyciym? Czy to niy je łokozani braku szacunku?

Ślonzok zawdy był religijny. A w religii trzimała go robota. Skisz tego, że musioł zjyżdżać pod ziymia. Tam czekało na niego wiela niebezpieczyństw. A ucieleśniyni Boga, było łoswojanim Go. I stond momy tela roztomajtych figur świyntych. Je św. Barbora, św. Antoni, św. Mikołoj.

Jak sie wyciepie bal fest wysoko, to niykierzy godają, że sie ciepło Ponbóczkowi w łokno.