fot. Redd Angelo

Wynokwianie Kadłubka – czyńść 26.

Godo jeszcze wtoś z wos „libsta”? Tak sie yno pytom… Abo godo wtoś tak do swojij ukochanyj: „Ty żeś je moja libsta, tak fest ci przaja”. Szczerze w to wontpia. Ale słyszy sie jeszcze kaj niykaj: „Aha, to je ta jego libsta, rychtych szwarno dziołcha!” Abo: „Yno sie smyko z tom libstom”. Tak tyż żech słyszoł. Beztoż trzeja sie zastanowić, skond sie wziyno te ślonski słowo.

Nojmilszo, nojdroższo, nojukochańszo

Słowo „libsta” pochodzi z jynzyka nimieckigo. To je w nojwyższym stopniu przimiotnik rodzaju żyńskigo od nimieckiego „lieb”, czyli kochany, miły, czyli taki, kerymu sie przaje abo tako, keryj sie przaje – abo tako rzecz, kero sie mo rod. Skuli tego libsta to je ta nojukochańszo, nojmilszo, nojdroższo. W tym ślonskim słowie, kere brzmi, jak dużo ślonskich słow, możno i trocha prostacko, je ogromny ładunek emocji, uczuć, ciepła.

Libsta je choby blumy

Libstom może być szwarno dziołcha z gryfnom gymbom, z dugimi czornymi wosami i orzechowymi oczami. Ale libsta może tyż ganc inakszy wyglondać i tyż może być libstom. Bo lipsta je skuli tego libstom, że sie jom wybjyro i że sie ji przaje, a niy skuli tego, że wyglyndo jak modelka. Lonty tyż niy odgrywajom sam wjynkszyj roli. Ani klajd, ani bryle, ani miano. Bo może to być Ana abo Gryjta – egal. Jak kero frelka je do kogoś libstom, to je zaro nojszykowniyjszom dziołchom na świecie. Zaczyno kwiść i stowo sie coroz gryfniyjszo. Libsta znaczy tyż narzyczono. Z takom libstom już ni ma błoznow. No, ale to już je inkszo sprawa.

Słodszo niż zista

O libście sie marzi dziyń i noc. Skuli libsty robi sie gupoty. Wto tego niy wjy! Skuli libsty paczi sie co chwila nerwowo na mobilniok, czy czego niy naszkryflała. Kożdymu synkowi sztyjc sie cni za jego libstom. Kożdy synek o swojij libście łosprowio choby o jakij ksiyńżniczce. Bo tako je prowda: Niy kożdo libsta to je sofort „lip star”, ale usta libsty som słodsze od zisty.

Prof. Uś dr hab. Zbigniew Kadłubek – rezkiruje Katedrom Literatury Porównawczyj. Je filologiym klasycznym, eseistom i tłumaczym. Pisze tyż po naszymu, dejmy na to „Listy z Rzymu” abo „Promytyojs przibity”.