fot. ClickFlashPhotos / Nicki Varkevisser

Kidać to to je po polsku plamić, brudzić, polać.

To sie zdarzo wdycki, kiej by sie tego niy chciało. Idzie sie łokidać abo pokidać bele czym, ale w niedziela abo na jakim fajrowaniu, to nojpryndzyj zołzom z łobiadu. Nojgorzyj jak sie mo jako bioło hymda i sie jom pokido.

Jak sie tak stanie, to już je po ptokach. Bo potym to czowieka gorszy, że mo flek, kiery wszyjscy widzom, a nojbarzyj łon som.

Idzie sie tyż pokidać tintom we szkole, kiej sie pisze w jakim hefcie. Ale nojlepsze w tym som fest małe bajtle, kiere se niy poradzom trefić łyżkom do gymby. Łony jak sie weznom do jodła, to poradzom se pokidać łobleczyni, gymba, włosy, zol a czasym i tyż gipsdeka ;)

Godo sie tyż „kido”, kiej je szpetnie za łoknym, tako szarówa i zacznie loć. Ale to ni ma zaś taki dyszcz łoroz, ino to je wdycki kiej tak poleku i długo leje.

Tak tyż idzie pedzieć kiej nasuje fest śniega. Zaglondo sie bez łokno i sie pado: „Jerom matom kiej przestanie kidać!” abo „Ale nakidało latoś tego śniega!”.

Je tyż jeszcze słowo wykidać, czyli wyciepować, ale to ni ma zaś kożde wyciepowani. Rozchodzi sie tukyj ło to, że downij, trzeja było łoporzondzić przy gowiedzi i to co sie tam nazbiyrało, trzeja było wykidać.

Ale jo wom powia, że nobarzij  czowiek sie gorszy, kiej mo pokidany serwet, kierego niy idzie wyprać. Toż dejcie pozór przy łobiedzie!