fot. rromer

Erbnońć to je po polsku dostać coś przypadkiem, odziedziczyć, dostać coś w spadku.

Erbnońć idzie wszyjsko: gelt po starce jak sie pominie, chałpa po ujku, kiery pojechoł we światy. Rzeczownikiym łod tego je erbowizna.

Nojczyńścij ni mo sie w tym swoji zasługi. I czowiek sie niyspodziywo, że cosikuj erbnie coś fajnego po kimś. I jeszcze dostowo to za darmo. I je to wartościowo rzecz. Ale może to tyż być łobleczyni, kiere już je za małe. I dejmy na to młodszy brat może erbnyć ancug łod starszego, kierymu tyn już niy pasuje.

Erbnońć idzie tyż po rodzinie. Kiej wtoś niyszczyńśliwie umre. Idzie wdycki dostać pole, chałpa.

Słowo to zwionzane je niy ino z materialnymi korzyściami. Bo przeca jak wtoś mo taki łoczy jak starzik, to sie godo, że je erbnył po starziku. Abo jak wtoś mo graifka do robiynio jakiś rzeczy to idzie pedzieć, że mo to po łojcu.

Po łojcu idzie tyż mieć szmaki do cygaretów, abo halby. Abo po matce idzie być ślimtokiym. Abo nojlepij to je swalić wszyjstko na potka. Czyli szło coś erbnyńć w synsie pozytywnym, ale tyż negatywnym.