fot. Mark O Rourke Photography

Elwer to je po polsku bezrobotny.

Rozchodzi sie tukyj ło chopa abo baba, kierym niy śpiycho sie do roboty. Pasuje jim to, że ji ni majom.

To je taki miguś i lyń. Móg by robić a niy robi. I kiej by sie go spytało, czy by poszeł za grubiorza, to łon łodpowiy, że niy pasuje mu ta robota.

Łon łaził po placach i zbiyroł szmaty. Niykiery mioł tyż cyja i harmonijka. Czasym  przyszeł na plac i cosikuj zagroł, czasym zaśpiywoł. Kiej przyszły Gody, to sie przeblykoł za pastuszka i łaził łod chałpy do chałpy i śpiywoł.

Ale łon niy był taki gizd, jak chachor. Łon niy namarasił i  niy poczaskoł łokna. Mu sie niy chciało robić.

Łod czasu do czasu szeł na hołda zbiyrać wongiel.

Kiej go zbiyroł głód, to łaził do ludzi po prośbie. I łoni jak ino mieli, to mu ciepli jaki klepoki. I łon był rod. Bo niywiela tak naprowda do szczyńścio było mu trza.

Dzisiyjszy elwer je inkszy łod tego downij. Łon niy zagro już na cyji abo harmoszce. Ale za to siednie se w parku na ławce bez cołki dziyń i rod mo jako flacha.

Elwer to je tyż pojyńci zwionzane ze fuzbalym, to je karny. Godało sie „dwa rogi elwer”.