fot. Caroline Hernandez

Łostołech łojcym

Łońskigo roku piyrszy roz żech fajrowoł Dziyń Łojca. Wtedy jeszcze mój synek był we brzuchu mojij baby, ale jo już był fest rod, że go byda mioł. Sztyry i pół miesionca tymu jak nom sie urodził tyn bajtel to cołki nasz świat stanył na gowie. Nojprzód musiołech brać pora dni urlopu, bo podug dochtorów niy było wiadomo kierego dnia sie urodzi i już tydziyń do przodku wziyni mi baba do lazarytu, a potym chopsko rynka tyż była w doma rychtig poczebno. Pamiyntom, że było to we czwortek rano. Zeszterowoł mie mobilniok i trza było sie wartko zbiyrać na porodówka. Kożdy chop, kiery tam był, to wiy, co tam je. Baby lotajom tam choby pogupiałe, słychać roztomańte larmo i ryki, a co kwila ciśnie bez uszy i cało łeb bek świyżo urodzonych bajtli. Niy znom drugigo takigo stworzynio, coby jego beczyni tak szło do gowy. Jak już na wieczór urodził sie nasz synek, to beczoł i łon, i jo. Nigdych niczego podobnego niy przeżył, a śmiychu i radości było kupa, i płaczków tyż.

Piyrsze dni

Słyszoł żech kiejś taki zdanie: „Kiej sie mie wtoś pyto, czy piyrsze dni po urodzyniu bajtla som ciynżkie, to godom, że niy, piyrsze dni som nojłatwiejsze. Potym mamulka z bajtlym wyłażom z lazarytu…” U mie gynau tak było. W pora dni musiołch sie przizwyczaić do niyprzespanych nocy, do larma o bele co, i o niy wiadomo co, do suszarki z pranim miyndzy szeslongiym, a telewizorym, do cołkich pońci ciotków i ujków, do ćwiyrkanio ptoków o czwortyj nad ranym, do wysłuchiwanio spiyranio sie, czy “cołko mamulka”, abo “wykapany łojciec”, a nojbardzij do tego, żech już ni ma nojważniejszy i nie rzondza w doma.

Dziyń a noc

Bez dziyń taki mały bajtel niywiela robi. Ale to sie ino tak zdo! Bo na samym poczontku to yno spi i jy, no i czasym nagicho w pielucha. Potym zaczyno już sie podziwać, za pora tydni śmieje sie do wszyjskich, a jak sie już kapnie co mo w gorści, to ciśnie to sztyjc do gymby. Chyto bele jaki graczki i szczyrkowki i trza durch dować pozór, coby sie niy udłowił, abo se niy zrobił jakij inkszyj krziwdy. Na wieczór trza takigo gizda łopultnyć we waniynce, dać do kolybki i uspować. Mom kolegi co łaził z takim bajtlym na rynkach dwie godziny, a tyn społ. Łojciec podloz w końcu do łokna coby wejrzeć we świetle miesionczka czy spi na zicher, a tyn łoczy jak piynć złoty i cołki usypiani po darymnicy. Kożdy fater mo swój knif na uspowani. Jedyn nosi, drugi kolybie, trzeci jeszcze wozi autym, ale choby niy wiadomo jaki mioł pomysły  i tak nojlepszy sposób mo matka – cycek.

Jednym łokiym w prziszłość

Na razie mój bajtel je jeszcze maluśki, ale jo już se myśla, jak to bydzie uczyć go rajzować na kole, abo poszpilać razym we fusbal. Kupia mu moplik i bydymy se przi nimu kopać popołedniami, ale niy wiym jeszcze kaj go bydymy trzimać skukanego, bo moja ślubno kozała mi se to pyrlikiym z łepy wybić. Pojadymy na kołach do Piekor – co roku w łostatnio niydziela moja. Wezna go do fojerwery i na gruba, pokozać jak chopy na Ślonsku ciynżko robiom. Bydymy ze szlojdrów szczylać do biksów, bez zima razym hajcować w piecu, a na wiosna targać we zogródce gynsipympki dlo mamulki, coby sie nauczył, że dziołchy trza szanować.

Mama to ni ma to samo co tata

Kożdy rodzic mo swoja działka we wychowywaniu bajtli. Mama kocho, lulo, chucho i dmucho. Staro sie coby boł zdrowy, mioł dobre noty i mycka na gowie jak je mróz. Fater zaś sie zapatruje coby boł silny, mioł porzondnych kamratów, poradził wbić gwóźdź, słożyć fojerka i zrobić wodzionka, a że przi tymu nikiedy trza przikleić floster, abo trefi sie ojla, to yno dobrze wróży na prziszłość. Bycie łojcym, to ciynżki konsek chleba, ale na wieczór jak sie taki bajtel łośmieje i idzie mu dać kusika, to sie zarozki zapomino o cołkich niywygodach i wykamaniu.