fot. betta design

Asić sie to je po polsku chwalić się.

Niykierzy padajom, że to słowo je łod Asa ze talii kart. Na Ślonsku to był Astuz.

Jak sie wto asił, to to wszyjscy widzieli. Wyglondo to tak, że mo gowa wysoko dźwigniynto, je z czegoś zadowolony i chce coby mu inksi zowiścili.

Nojwiyncyj asiło sie za bajtla. Jak kieryś mioł jaki bawidełko to prawił: „ha ha a jo to mom a ty niy”. Szło sie asić roztomajtymi rzeczami. Jak wto mioł jako fajno szpila, abo autko, abo bala.

Nojbarzij bajtle sie asiły po Piyrszyj Komuniji, co łone to tam niy dostały.

A z tego sie inksze bajtle śmioły i godały: „Ja, zajś sie asisz” i sie śmioły. Asić szło sie tyż kimś. Dejmy na to jak brat przyjechoł z zagranicy i co przywióz, to sie asiło, że sie mo takigo brata. Synek móg sie tyż asić dziołchom, że mo szwarno.

Na tako osoba, kiero sie chwoliła, godało sie asiorz, abo asipyta a dziołszka, to była aska.

Downij było tak, że jak jedyn bajtel wyrós ze szczewików, to dostowoł je jego młodszy brat. Toż jak było co nowego, to sie ale tym asiło. Asiło sie niyczynsto, bo przeca niy czynsto dostowało sie co nowego.