fot. benthomas

Deka to je po polsku koc, ale taki barżij rubszy koc.

Szło go wzoś tyż na plaża, na łonka. Szło na tym spokojnie se poleżeć i tyż se co na nij zjeść. Niy tak ciongło łod zola.

Deka wdycki była w ciymnych barwach, niy było takich jaskrawych. Przeważnie była w kratka abo w poski. Miała leżeć na ziymi, toż niy była piyrszej czystości. Tyż kładło sie jom na wyrko.

Z tym słówkiym wystympujom tyż taki łokreślynia jak „gipsdeka”, „sztepdeka”.

Je tyż taki pojyńci jak „dekować”. To je dejmy na na to przikryć coś gałyńziami. To je negatywne łokreślyni, inakszyj ukrywać.

Dekować może sie tyż synek na szychcie. Tak coby majster niy widzioł, że łon nic niy robi.

Je tyż kołocz z dekom czyli z przykrycim, z nakładkom, z jakimś filongiym.