fot. Matthieu Dejardins

„Pieronie!” to je ślonski przeklyństwo.

To było łokropnie szpetne słowo i nojgorszy ślonski wulgaryzm.

Poradziesiont lot tymu niy można było tak godać tyż w radioku. Jak starzik zapieronili w doma, to było coś łokropnego. Babka zarozki godali: „jak cie gańba ni ma, przi dzieciach tak przeklinać”.

Żołnierze francuscy, kierzy stacjonowali na Ślonsku w czasie plebiscytu, łonczyli z tym słowym wszystkich Ślonzoków.

Słowo Pieron było znane jeszcze przed krześcijaństwym. A to skisz tego, że nojwiynkszym ślonskim bogiym był Perun. Jymu były stowiane świontynie. Łon sie tyż wionzoł z blyskawicami, to był bóg, kiery robił larmo.

Jak przyszło krześcijaństwo, to Peruna ściepło sie w czeluście piekielne. Ale pamiyńć ło nim przetrwała do dzisioj, chocioż w formie przeklyństwa. Łod pierona som zwroty „pierziński gizd”, „ty pieronie”, „jeronie”. Jak sie kogoś chciało sprzezywać, to sie godało „ty pieronie!”.

Dzisioj pierunie zeszło do takigo, blank lekkigo przeklyństwa.