fot. Nanagyei

Na Ślonsku momy łogropicznie bogato łobrzyndowość doroczno. Ino, że mocka zwyczajów już sie zaciepło. A som wort zapamiyntanio i łopowiedzynio.

Skisz tego, że momy dzisio piyrszego moja, trzeja by przypomnieć fajnisty zwyczoj, kiery jeszcze poradzieśiąt lot tymu łobchodzono na tyj ziymi.

Rozchodzi sie ło stowiani moja i dziada.
Co to je moj i dziad i co sie śnimi robiło? Po leku postarom sie Wom łopedzieć.

Moj to je taki świyrkowe drzewko, a pryndzyj wiyrch świyrka, kiery sie ścinało. Robili to karlusy w noc z łostatnigo kwietnia na piyrszego moja. Potym tyn świyrczek łoblykali roztomajtymi szlajfkami, coby piyknie wyglondoł. Dalij brali kusek kija i tyn świyrczek stowiali na tym kiju.

Jak już to mieli gotowe, szli do frelki, kierom mieli radzi i po cimoku stowiali ji na placu tego moja. Łona jak rano wstała, to sie dziwowała bez łokno, co to na tym placu je. Jak już se łoboczyła moja, to już wiedziała, że synek z kierym se rozprowiała, mo wobec ni jakisi poważniyjsze plany. Prawiym poważnijsze skisz tego, że taki moj był łoznakom tego, że synek ji przaje i że chce jom mieć za baba.

Im wiyncyj na placu było moji, tym wiynksze powodzyni miała dziołcha. I mogła se wybrać z kierym bydzie do łostatka.
Ale tak jak to je dzisioj były i dziołchy, kiere niy rade brały sie do wydonio. Synków to łokropnie mierziło. I co wdycki robili?

Stowiali dziołsze dzioda. To była tako szpetno kukła, łobleczono w potargane galoty i koszula, tyż łosadzono na drongu i stowiano tyż z łostatnigo kwietnia na piyrszego moja. To była gańba niy ino dlo dziołchy ale wszyjskich, domowników.

Jak wto z drogi zejrzoł dziada, to już wiedzioł, co za pieronizna miyszko, w tyj chałpie.