fot. jonnyr1

Sztand to je po polsku kram, stoisko.

Sprzedowo sie na nim bele co i idzie se tyż tam wszyjstko pomacać i łoboczyć. Nojwiyncyj jich idzie trefić na torgu. Tyn, co stoji na sztandzie to je sztandziorz abo handlyrz, budziorz abo sklepikorz.

Ważne je to, coby na sztandzie wszyjstko miało swój porzondek, coby było fajnie poukłodane. Jak je sztand fajnie przyrychtowany, wszyjstko je piyknie połobracane, to tyż przyciongo łoko i ludzie chyntnij przyłażom na taki sztand i chyntnij na nim kupujom. I tyż fajny sztand je wdycki, jak je na nim dużo rzeczy.

A może łon być zrobiony z roztomajtego materiału. Takim prostym sztandym to je kusek papyndekla, kiery je położony na ziymi i na kierym som poukłodane rzeczy na sprzedoj. Jest tyż taki barzij skomplikowany, czyli jak by my to dzisio pedzieli, zaprojektowany, bez specjalnego fachmana. Może łon być zrobione z desek, z rułek, może mieć tyż dach. A je łon taki wielki, wiela momy rzeczy do sprzedanio.

Sztandy som tyż na łodpustach. Tam kaj bawili sie ludzie musieli być sztandziorze i budziorze. Ty łodpustowe sztandy to som budy. Godało sie łojcom, że sie idzie na budy po jaki graczki.

Sztand w przeciwyństwe do gyszeftów, nigdy niy był bez towarów.

Niykierzy pamiyntajom, że na 1-szego moja w Parku Kultury stowiali moc sztandów.  Jedne były państwowe, drugi prywatne bo szło ło to, że ludzie szli sie bawić a coby sie bawić potrzebne były maszkety, fanki, abo lufbalonki. I niy ważne było, że ty graczki trocha kosztowały. Kupowało sie to, bo był taki zwyczoj i chocioż w doma tego wszystkigo było za tela i tak godało sie że jeszcze sie zmieści, bo to je potrzebne.