fot. Omarukai

Libsta to je po polsku narzeczona, dziewczyna.

To je wtoś bliski. Słowo pochodzynia niymieckigo od „liebe” to je kochać, przoć. Libsta to dziołcha na wydaniu. Jak karlus chodził na zolyty i jego zolyty łostały przyjęte, to się godało, że mo już libsta.

Libsta godała zaś na swojigo narzeczonego szac. Szac to je skarb. Czyli lipsta godo mój szacu czyli mój skarbie.

Terozki libsta idzie mieć już w przedszkolu. Downij to było niy do pomyślynio.

Jak karlus mo libsta, niy może się już za inszymi dziołchami łoglądać, bo to już jest ta jedyno. Jeji tyż trzeja łokozać trocha szacunku. Trzeja śnią roztomańte rzeczy uzgadniać. Terozki libsta chce być dłużyj lipstą. Niy chce sie tak gibko wydać.

Libsta mo nojmynij 17, 18 lot. Libsta mogła sie mamlać ze szacym w krzokach.

Po poru latach narzeczyństwa libsta musiała sie wydać i łostowała babom, ślubnom abo kobiytą. Niykierzy godają tyż „moja staro”. To łokreślyni ni ma za piykne.