fot. Skley

Bombon to je po polsku cukierek.

Dlo niykierych to je cukierek nadziywany. Dlo inkszych ino tyn szekuladowy z bombonierki. Ale tak po prowdzie to je ogólno nazwa, jaki by łon tam niy był.

Bombona szło se zrobić samymu, ino trzeja było stopić cuker na blasze.

Do bombonów należom kanoldy. To som cukierki mlyczne, twarde. Niy wdycki było człowieka na nie stykać. Trza sie było na nie se zasłużyć.

Nojbarzij znane kanoldy to były Irysy. To je tako malutko kostka 1cm na 1cm a rube z 1,5 cm. Jak sie jom wraziło do gymby, to przez godzina sie jom miało zaklajstrowano. Inakszyj na nie sie tyż godało mordoklejki. Kiej by nom przyszło przyrównać go do jakigo polskigo bombona, to by trza pedzieć, że to je cukierek toffi, tako ciongotka.

Inkszom łodmianom bombonów som szkloki, fest twarde landryny. Łone miały roztomajte kolory i smaki, a czasym tych smaków sie niy czuło.

Twardym bombonym były tyż kopalnioki. Łone były fest kupowane przez grubiorzy, bo fajnie jim czyściły drogi łoddechowe. Lepij sie jim dychało, jak se je pocyckali.

Jak miało sie smak na bombony, trza było mieć piontka. Leciało sie do sklepu i tam już sprzedowaczka robiła z papióru taki rożek, kaj wciepowała ze biksy abo krauzy ty maszkety.

Jak sie jy za dużo bombonów, to idzie łostać szczyrbatym.