fot. Rakesh JV

Chachor to je po polsku chuligan, łobuz.

To je synek, kiery przeskakiwoł przez płoty, szeł na raub coś łopyndzlować. Dejmy na to krod jabłka. To też tyn, kiery szarpoł za włosy. Niy łaził do szkoły i wagarowoł.  Niy uczył sie tyż za dobrze. Jak mu sie uznało, tak robił. Kiej se wymyśloł, że ciepnie komuś w łokno kamiyniym, to tak robił. Robił taki roztomajte łostudy ludziom.

To byli chopcy, kierzy mieli mocka czasu i niy wiedzieli, co z tym czasym zrobić. Kożdy może nim łostać. I tyż taki bajel, kiery coś wynokwi. I potym sie na niego godo: „Ty chachorku mały, ty miglancu”.

To chachorstwo abo chacharstwo, kiere było poradziesiont lot do zadku, było inksze niźli teroz.  Robiło taki roztomajte łostudy ludziom. Klupało jim na łokno w nocy. Wkłodało konsek patyka we koło.

Chachor je łobtargany i ni mo łobleczonych czystych łachów. Niyroz mo zmazane rynce. Nojczyńścij mo przy sia, flaszka piwa. Ale były tyż chachory, kierzy chodzili piyknie łobleczyni ale byli wraziccy, prowodirzy do robiynio roztomajtych wybryków. Terozki kaj we banie abo cugu je mocka takich, kierzy ino wachujom coby wyciongnyć z kapsy jaki bajtlik.

Kożdy może chacharzić, czyli nazgrzybać. Coby to zrobić, trzeja sie trocha polarmować, szczaskać jako flaszka, śpiywać głośnij.

Idzie tyż pedzieć, że coś je schacharzone. Dejmy na to łobleczyni, kiere ni ma wybiglowane, je potargane i zmazane.