fot. Iwona Łach

Październik sie kończy, idzie już ku listopadowi. Podzim już je w pełni. Coroz pryndzyj robi sie cima, coroz bardzij zima i brakuje yno przisłowiowych biołych myszek.

Jutro wszyscy pódom na kerchof, coby swoim pomrzytym krewnym zapolić lampka i postawić winiec na grobie.

Na kerchofie durch sie spotko kogo znajomego, bo jak wszyscy rajzujom po tych smyntorzach, to tyż ciynżko nie spotkać jakij znajomej gymby.

I tak sie ludzie mijajom, pedzom se „dziyń dobry”, nikiedy możno jeszcze „przidźcie kiedy na kawa”. Ale tak po prowdzie, to kto potym na ta kawa rychtyk idzie? Tak sie czynsto zdarzo, że sie jako familia yno nad tym grobym widzi, bo kiedy indzij jakoś ni ma czasu. A potym sie łokazuje, że już nie bardzo je o czym godać, mono yno o pogodzie abo o tym, kto kero lampka zapolył i kiery winiec prziniós.

Fest przikre je to, że tak sie terozki porobiyło. Mono by cza było łod czasu do czasu pomyśleć o tych, co jeszcze żyjom, zadzwonić i pogodać śnimi, kej sztyjc tu som.

Mono by cza było pedzieć „przidźcie na kawa dzisiej”, zrobić tego kafyju i dać na stół jako zista, i tak poświyntować. W końcu to świynto Wszystkich Świyntych, a dyć świyntym może być kożdy z nas.